Je lichaam is niet gebroken – het probeert je te beschermen. Had ik dat maar eerder geweten. Jarenlang voelde het alsof mijn lichaam me in de steek liet. Het maakt niet uit hoeveel ik rustte, goed at of voor mezelf probeerde te zorgen, het voelde alsof niets werkte. Ik werd elke dag uitgeput wakker. Niet het soort moe dat een dutje of een goede nachtrust kan verhelpen. Het was dieper dan dat – een zwaarheid waardoor alles moeilijker voelde.
Simpele dingen, zoals de was doen of e-mails beantwoorden, voelde als een berg beklimmen. Ik zou mezelf dwingen om door te drukken, mezelf vertellen dat ik gewoon harder moest werken of harder mijn best moest doen. Maar van binnen voelde het alsof ik uit elkaar viel.
Het was niet alleen de fysieke uitputting. Het was de mentale mist die erbij hoorde. Ik kon niet helder denken, kon me niet concentreren, kon mijn gedachten niet lang genoeg vasthouden om iets voor elkaar te krijgen. Ik voelde me losgekoppeld – van mijn werk, van de mensen waarvan ik hield, zelfs van mezelf.
Maar toen ik naar de dokter ging, kreeg ik steeds hetzelfde te horen:
“Je testen zijn normaal. Het gaat goed met je. ”
Goed? Ik voelde me niet goed. Het voelde alsof mijn lichaam om hulp schreeuwde.
“Misschien is het gewoon stress”, zouden ze zeggen. “Probeer meer te ontspannen. Misschien een beetje sporten. ”
Ik heb alles geprobeerd wat ze voorstelden. Yoga, meditatie, geen cafeïne meer. Maar niets werkte. Ik werd nog elke dag wakker met dezelfde verpletterende vermoeidheid, hetzelfde mistige gevoel in mijn hoofd en hetzelfde gevoel van gevangen zitten in een lichaam dat niet meewerkt.
Het begon te voelen alsof het misschien aan mij lag. Misschien was ik te gevoelig. Misschien verbeeldde ik me hoe erg het was. Of misschien was ik gewoon zwak.
Maar diep van binnen wist ik dat er iets niet klopte.
Ik stopte met erover te praten omdat ik niet meer hetzelfde advies wilde horen. “Even relaxen. “Iedereen is moe. “Je denkt er waarschijnlijk te veel over na. ” Door die woorden te horen voelde ik me nog slechter, alsof mijn strijd niet echt was. Maar ik wist dat het echt was.
Ik ging op internet op zoek naar antwoorden en las van alles over chronische vermoeidheid, burnout, angsten. Daarin herkende ik veel. Zo kwam ik uit op een artikel over polyvagaal theorie.
Het was een artikel over het zenuwstelsel en hoe jaren van stress, angst of trauma je lichaam in een constante staat van overlevingsmodus kunnen vangen. Het legde uit hoe het zenuwstelsel je zou moeten helpen als je in gevaar bent, door in de vecht-of-vlucht modus te gaan om je te beschermen. Maar soms zit je lichaam daar vast.
En als dat gebeurt, maakt het niet uit hoeveel slaap je krijgt of hoe gezond je eet – je lichaam kan niet ontspannen: het staat de hele dag “aan”! Het is altijd in hoge staat van paraatheid, verbruikt al je energie om de dag door te komen.
Via via kwam ik toen bij Olga, CranioSacraal en Visceraal therapeute, terecht.
Voor het eerst voelde ik dat iemand begreep wat ik doormaakte. Dat het niet alleen in mijn hoofd zat. Mijn lichaam was niet gebroken. Het probeerde me te beschermen. Het wist gewoon niet hoe te stoppen.
Dat besef veranderde alles voor mij.
Ik leerde dat de zwaarte die ik voelde, de hersenmist, de uitputting – het niet mijn schuld was. Mijn zenuwstelsel zat vast in de overlevingsmodus, en het had hulp nodig om te resetten.
Dit is het verhaal van een patient met burnout klachten.
Herken je dit verhaal?
CranioSacraal Therapie, in combinatie met viscerale therapie, holistisch coachen en yoga kunnen je helpen de stress reactie van het lichaam te verminderen en weer rust en echt ontspanning te krijgen in je hele lichaam, je hele wezen. En anders te leren omgaan met prikkels die weer stressreactie zouden kunnen oproepen.